जरी मी शहरातल्या शाळेत शिकत असलो तरी, प्रत्येक मोठ्या सुट्टीला मला एकाच गोष्टीची ओघ लागली असते आणि ती म्हणजे माझ्या गावाची, आजीच्या गावा ला जाण्याची.
प्रत्येकाच्या मनात बालपण आणि गाव या दोन्ही गोष्टी जिव्हाळ्याच्या असतात. आपली आणि गावची नाळच अशी जोडलेली असते की ती आपल्याला कायम लहान होण्यासाठी भाग पाडते.
माझ्या गावातील लोक कधीकधी क्षुल्लक गोष्टींवरून भांडतात. काही लोक गांजा, तंबाखूसारख्या मादक पदार्थांचे सेवन करतात.
काहीजण कडधान्ये व भात यांचेही पीक घेतात. काहीजणांनी फळा-फुलांचीही झाडे लावली आहेत.
गाव म्हणजे गाव. गावात असं म्हटलं जरी तरी अगदी बालपणातील सगळेजण क्षण झरर्कन डोळ्यासमोरून निघून जातात आणि मनात फक्त आठवणी दाटून येतात.
येथं स्वच्छता आपलं साने-गुरुजींचं विशेष रूपांतर केलं आहे.
शिवाय, झाडे, विविध प्रकारची पिके , फुलांचे वैविध्य, नद्या इ.
गावावर जेव्हा जेव्हा नैसर्गिक आपत्ती आली तेव्हा तेव्हा साऱ्या गावाने एकवटून तिच्याशी मुकाबला केला.
गावातील इतर खेळ जसे गोट्या, लगोरी, लंगडी, विटी-दांडू आणि काय आणि काय. रात्र थोड्य आणि सोंग फार असचं होतं. मला त्यांचा बरोबर खूप मज्या येते. असे आमचे हे मोहा गाव, खरंच मोहात पडतो. म्हणून मला माझे गाव खूप खूप आवडते.
भारताचा राष्ट्रीय प्राणी वाघ व राष्ट्रीय पक्षी मोर आहे.
गावातील लोक अतिशय साधे जीवन जगतात. खेडी बहुतेक शहरी संस्कृतीच्या गजबजाटापासून दूर वसलेली असतात. झाडे, फुले, पर्वत, नाले, शेतजमिनी यांनी वेढलेले असल्याने निसर्गाचे सौंदर्य गावात अनुभवता येते. गावात कोणतेही प्रदूषण नाही आणि वाऱ्याच्या झुळकीत ताजेपणा जाणवू शकतो. ग्रामस्थांच्या मागण्याही फारशा नसून अजूनही ते मूलभूत read more सुविधांपासून वंचित आहेत.
माझे गाव मोरगाव जवळ आहे, जिथे गणपती बाप्पाचे मंदिर आहे.
प्लास्टिक विरुद्ध जागरूकता, पेड़ोंचं सुरक्षिततेचं प्रमोशन, वातावरणाचं साकारात्मक समर्थन - हे सर्व माझं गाव स्वतंत्रपंथाने केलं जातं.
ते केवळ शारीरिकदृष्ट्या मजबूत नसतात, परंतु ते त्यांच्या मानसिक आरोग्याची देखील चांगली काळजी घेतात.